MARATOIA-2012. Solo voy con mi pena, sola va mí condena...

                              ...halaxe joan nintzen atzo goizean 3 ordu, 13 minutu eta 40 segundutan.

     Goizeko 6,45 etan iratzargailuak jo du. Lehiotik lehen begirada bota eta euria. Ño, etzegok gaixki !! Maratoia izango da lasterketa bakarra, ni ohetik salto batean jeikitzen nauena. Badu zerbait maratoiak nigan, beste lasterketek ez dutena. Aurreko egunetik prestatuak nituen kulotea, kamixeta, galtzerdiak eta zapatillak jantzi eta sukaldera gosaltzera. Sei bimbo zati, nocilla, zerealak, bi yoghurt eta bi kafe huts. Biderako litroko ur botila hartu, bi maletak osatu eta banoa Donostia aldera.

Lo mejor de cada casa...Joseba e Imanol

     Goizeko 7,25 etan gelditua nintzen, Donostiara Joseba eta Ion lagunarekin joateko. Azken momentuan Imanol Herrero getariarra ( El Conquistador del Fin del Mundo) elkartu zitzaigun. Mutil jatorra, alaia eta egonezina. A ze bi kotxeko atzeko partean !! Bidean par batzuk egin ondoren, Donostiara iritsi giñen. Ionek Anoeta inguruan utzi ondoren, estadiora abiatu ginen euri artean. Nahiko goiz heldu giñenez, lasai hartu genituen azken prestakuntzak, batek ezezik. Horixe zen eziñegona !! Bitartean Imanolekin solasalditxo bat izan eta zenbat egiteko asmoa zuen galdetu ondoren, berak 2,45 egiteko prestakuntza egin zuela eta dena ondo joan ezkero, hortxe ibili behar zuela. Baita asmatu ere...Bitartean Joseba han zebilen, hona eta hara. Maletak utzi eta kanpora, beldurraren azken pixarraka botatzera.
     Berotzen hasi orduko jende ezaguna ikusten hasi giñen, Tolosako kuadrilla (tartean Dabid Etxabe, Xabi Karrera eta Mikel Zabala), Gorka Bueno andoaindarra bere koñatuarekin etab. Irteera gunera sartu ondoren,  hantxe topatu nituen Unai Arrieta anoetarra eta Aitor Zaldua billabonatarra. Unairekin hitz batzuk egin ondoren, berarekin joatea gauza ona izango zela pentsatu nuen. Banekien oso ondo zegoela (gero ederki demostratu zuen bezela), eta laguntza handia izango zela niretzat, erritmoa oso gutxik bezala eramaten duelako. Iñozo halakoa ni...
     Konturatzerako 10, 9, 8....eta pum!!! Irteera eman zaio. Lasai hartu, lasai hartu, errepikatzen nion neure buruari. Ondoan Unai nuen eta horrek segurtasuna ematen zidan. Lehen kilometroa begiratu eta ..4-05 !!! Orduan Josebak asko erabiltzen duen esaera bat etorri zitzaidan burura. "El que empieza como caballo andaluz...acaba como burro manchego ". Pixkat erritmoa jeitsi, lekua hartu eta lehen sei kilometroak gustora egin nituen. Ordurako Unai bistatik galdua nuen arren gustora nindoan. Halako batean atzetik Iker Etxeberria eta Felix Belaunzaran, "Zipi-Zape"tolosarrak gerturatu zitzaizkidan.
     -Eunon Unai. Dena ondo?
     -Oraingoz bai. Gustora niek...ea horrela bukatzen diagun. Ez huen seiñale txarra izango !!!
Errez zihoazen. Ikerren erreztasunak izutu ere egin ninduen. Banekien hiru ordutik jeisteko asmoa zutela eta hauekin joatea erabaki nuen. Felixek aurreko urtean jeistea lortu zuen arren, Ikerrek jeisteko aukera guztiak zituen. Oso azkar pasa zitzaizkidan km.ak hauen ondoan. Beraien umoreak asko balio du maratoi batean. Hamargarren kilometroa pasa genuela konturatu ere ez nintzen egin, bitartean anoa postu guztietan ura edaten saiatzen ari nintzen. Eta horrela iritsi giñen zorigaiztoko 15. kilometrora. Bertan anoa postu bat zegoen eta ura hartu baño lehen eman nuen azken pausuan...CRACK !! . Ezkerreko atzeko bikia zen berriro ere. Jostorratz bat sartu bailidaten bezala sentitu nuen. Behobiako egunean ere eman zidan arren, 15 minuturen baitan pasa zitzaidan eta bukatzeko ez nuen beste munduko arazorik izan. Baina Behobia ez da maratoia...Momentu batez urduri jarri nintzen. Bertan tragoa edan, arnasa pixkat errekuperatu eta azkar batean pasako zenaren esperantzan jarraitu nuen. Baina miña ez zen joaten... Unibertsitateko luzean sartu nintzenean, bukaeran Iñigo Apalategi eta Mikel Uralde kuadrillakideak ikusi nituen. Momentu batez, miña joan izan bailitzait bezala sentitu nuen. Igarako bueta egin eta Donostia erdigunera abiatu nintzen momentuan, berriro azaldu zen. Hala ere maratoi-erdia pasa, ordularia begiratu eta 1,30 markatzen zuen. Baina oraingo ziztada ez zen Behobiakoa...Halako batean Ion laguna bizikletarekin hurbildu eta zera:
     -Zemuz Unai ?
     -Xixko eginda Ion. Gemeloa txikitu diat.
     -Lasai Unai. Ea Reflex pixka bat lortzen diadan.

Arrastoak

Baiña Ion ez zen agertu 25. kilometrorarte. Tristea dirudien arren, ez zegoen Reflex poterik iñon. Iritsi zenean, potea hartu eta ezkerreko bikian ustu nuen. Ederki eskertu nuen bi minutuan utzi zidan "anestesia". Baina ordurako miña oso gogorra zen. Iada ez nekien pausoa ere nola bota, era guztietara miña egiten zidan. Erretiratzea ere pentsatu nuen, baiña ez zen erretiratzeko eguna, hainbeste denbora itxaron nuen eguna izanik. 30. kilometroan bigarren aldiz gelditu behar izan nuen, bertan Xabier Olazagirre herritarra ikusi nuen. Poltsikoan neraman gel bat hartu, Xabierri ur tragoa lapurtu eta jarraitzeari ekin nion. Kontxako luzea, iñoiz baino luzeagoa egin zitzaidan, baña segi beharra zegoen...ez zen erretiratzeko eguna. 32. kilometroan zai nuen Mikel Uralde kuadrillakidea. Benetako poza hartu nuen ikusi nuenean, pentsatuz beste batekin joatean, nire oiñazeak pasako zirela.
     -Zemuz Unai ?
     -Txiki-txiki eginda nagok, Mikel.
     -(Mikelen ixilunea).Eutsi Unai. Lasai hartu, eztek asko geratzen eta !!
Baina ez zen horrela izan. Igarako joana hala moduz egin  nuen Mikelen animoak tarteko zirela (erantzunik gabekoak), berriz ere gelditu, ur trago bat eta bueltakoari ekin nion. Orduan konturatzen hasi nintzen lesioa areagotzen ari nintzela. Iada ez nuen sentitzen. Belaunak eta txorkatillak ere min egiten zidaten. Baina ez zen erretiratzeko eguna...Behin Antiguoko tunela pasa eta Kontxako luzean sartu nintzenean, asko ez zela gelditzen eta bukatu beharra zegoela pentsatu nuen. Hortzak estutu, hanka hala moduan lurrera bota eta helmugan pentsatzen jarri nintzen. San Martineko kalea utzi eta Anoetarako bidean jende andana zegoen eta jendearen animoengatik miña gutxiagotu egin zitzaidanaren ustea nuen. Azken kilometrotan Tolosako Triatloilarikoen (hauek segituan konturatu ziren nire sufrimentuaz) animo eta andoaindar batzuen ohiuekin sartu nintzen.

Agur eta ohore

     Iada lortua zegoen. Mikel lagunari eskerrak eman ondoren, azken kilometroan sartu nintzen. Denborak ez zuen axola. Beste maratoi bat betea nuen. Eta gaiñera, uztailaren azken egunetan jaso nuen berri txarrari, amaiera emateko aukera izango nuen, omenaldi xume modura. Ez zen nik amestu nuen bukaera, baiña horrela beharko zuen iada. Hire ohoretan KATTO !!!
   

     P.D. Horrelaxe joan da proiektuko hirugarren proba, errepidean genuen bakarra. Eta jendea agurtzeko garaia ere bada. Batenbat ahazten bazait barkatu eta besteei eskerrak eman. Gurasoei, etxeko hiru printzesei, Joseba eta Ion proiektukideei (Zorionak benetan Joseba !!!) Iñigo ta Mikel kuadrillakoei ( beti hor agertzen zeate), Iñaki Arratibel (zenbat lan daukaken aurretik), Unai Arrieta (Zorionak benetan), laguntzaileei (Onddo ta Punto, Rotulan, Apalategi Kirolak, Ferreteria Oria), Gorka Bueno (ea berriz ere maratoiren bat egiten diagun) azken egunetan animoak ematen ibili zaretenoi ( Maitane, Alatzne, Luixito, Luis Lasa, Unai Lasa, Rodri, Xatonio, Xabi Lasa etab)